Melancholijny obraz...

samotności

Spojrzała w niebo, pochmurne jak jej życie.
Zza chmury wyjrzało słońce, promienny blask
padający na twarz łagodnie głaskał policzek.
Podniosła wieczko pozytywki, którą kiedyś
dostała w prezencie na imieniny. Z wnętrza
wydobyły się dźwięki jej ulubionego utworu.
Westchnęła, przejęta miłym znakiem miłości
męża, który nie z własnej woli musiał z tego
świata odejść. Przymknęła powieki; obraz pod
nimi wprawił ją w pogodny nastrój, na usta
powrócił uśmiech. Zapomniała o jesieni;
o ptakach, wśród których trwało poruszenie
podczas prostowania skrzydeł do lotu.
Nie wzruszyła się na myśl o kolejnych opadłych
liściach, o chłodzie zniechęcającym do wyjścia
z domu. Bujając się w fotelu, marzyła;
o wiośnie, która zawita do jej przydomowego
ogródka, o słodkim zapachu róż herbacianych;
pąki zebrane w bukiet na grób zaniesie.
Wiatr szumiący w liściach będzie snuć opowieść
o lecie; o spacerach po lesie, o wybujałych
zbożach na polach i trawach nieskoszonych
na łąkach, a ona, złocistymi promieniami
słońca cieszyć się będzie.
Po smutnych dniach zimowych przyniesie nadzieję.
Zdawało jej się, że słyszała kroki za drzwiami;
nasłuchiwała, ale znajome odgłosy, powoli cichły
w przeciągu wywołanym przez uchylone okno
na klatce schodowej i drzwiami wejściowymi,
które po chwili z trzaskiem się zamknęły.
Uprzytomniła sobie, że on, już nigdy nie wróci.

"Nigdy nie umierają Ci, którzy są kochani"

autor

_wena_

Napisany: 2020-10-03 Dodano: 2020-10-03 19:35:49

Ten wiersz przeczytano 4282 razy

Oddanych głosów: 103

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie