Melancholijny wymysł.

Wszytskim samotnym, skrzywdzonym. Dotkniętym kijem zła. Wszystkim, którym zdaje się , że są sami. Wszystkim, którzy wypłakali jeziora łez.

Kiedy słońce zakończy bieg,
Kiedy światło zniknie za koroną drzew,
Zza cienia góry ukaże się w odbiciu tafli srebrna oświata.
Obleje twarz złocistym rumieńcem.
Tak życie przewróci kolejną księgi kartę.
Ja usiądę nad brzegiem jeziora.
Mojego jeziora - ulanych z oczu łez.
Bo ja mam w sercu pustkę.

Moja obojętność przeraża mnie.
Czasem nawet człowiek nie zdaje sobie sprawy, że jego słowa
To sztylet wbity w czyjeś serce.
To zburzone marzenia.
To oplute mysli, zwierzenia,
To pogrzebana nadzieja i zabite szczęście.
Najlepiej być samym.
Nie znać dobra ani zła.
Bo jeśli nadtto masz szcęścia, przyzwyczaisz się do niego i drwić będziesz z pechowców.
A jeśli zło Cię wgniecie w ziemię,
Nie uwierzysz już w dobro.
Więc żyj na uboczu.
Nie szukaj miłośći. Odnajdzie Cię sama.
Nie szukaj szczęścia na siłę, bo zbytnio je wymęczysz.
Miej tylko tych przyjaciół, którym na Tobie zależy.
To recepra na szczęście.
Sporządzona przez wszytskich pustelników.
Choć jeszcze efektów jej, jak każdy jest inny, tak nikt nie zna.

Wiedz, że jeśli zdaje Ci się, że jesteś sam, tak się stanie na prawdę.

autor

Asjahna

Napisany: 2006-12-15 Dodano: 2006-12-15 11:43:36

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie