Menażeria uczuć

Kiedy masz w duszy taką menażerię, ciężko nad nią zapanować...

Samotność jak kot
łasi się u stóp
Smutek z parapetu
zerka łakomo
na ostatni skrawek
prawdziwego uśmiechu
Radość zwinęła się
w kłębek na poduszce
i odeszła do lepszego
właściciela
Ból niespodziewanie
wskoczył na kolana
pazurki ostrzy
o serce
szykując się do ataku
Niepokój wałęsa się
gdzieś po kątach
Gniew warczy
za drzwiami
nie chce wpuścić
Spokoju który wrócił
z długiej wędrówki
Wyrzuty Sumienia
bawią się pod łóżkiem
to wychylą łepek
to znów go schowają
i tak męczą biedną właścicielkę
Wiara już nie ma siły
cichaczem wyszła
do drugiego pokoju
Nadzieja została
ale też już
skamle niepokojąco
A Miłość
liże rany
po bitwie
z Nienawiścią
nie potrafią się dogadać
jak pies z kotem

cała ta moja menażeria
grasuje wieczorem
kiedy Jego nie ma
gdy nie ma ich kto przypilnować

Ale wszystko może się udać... Wystarczy tylko mocno chcieć...

autor

malutka_perełka

Napisany: 2008-01-29 Dodano: 2008-01-29 12:00:57

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie