MEWI KRZYK
Zasępiły się fale wód wielkich
A nad nimi złowrogie obłoki
Nie odnajdzie ptak drogi powrotnej
Zabłąkany w morskiej krainie
Niczym tabletek nasennych garść
Wciąga go ciemność w głębiny
Tak często oddechu brak
I tak daleko do spokojnej równiny
W otchłani anielski śpiew szemrze
W kipieli szatan wyciąga dłoń
I jeszcze jeden ciężki oddech
Nim spokój dosięgnie ptaszynę
Nie szarpiąc się w szpony opada
Pod powiekom nastaje mrok
Bezdusznie skrzydła wyciąga
Ogarnia go wieczna noc
Martwy a ku światłu się wzbija
Na krawędzi staje stromych skał
Wśród kamiennych posągów
Istot rzeźbionych w pamięci od lat
Nieme zimne postacie bez uczuć
Bez emocji obojętny mają wzrok
Niczym im czyjeś cierpienie
Wszak to tylko martwy ptak
autor
mewa37
Dodano: 2009-10-20 09:15:03
Ten wiersz przeczytano 656 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Bardzo smutny wiersz,ładnie poprowadzony.Fajnie,że
jesteś.Pozdrawiam serdecznie.
Witaj Mewo. Wróciłaś w smutku.Poruszający
wiersz.Troszkę w małych fragmentach bym ulepszyła.Nie
przemawia domnie -bezdusznie skrzydła wyciąga, to
określenie bezdusznie, może bezsilnie.W wersie
zaczynającym przedostatnią zwrotkę nie potrzebne "a"
przed ku światłu.A reszta bardzo, bardzo...Pozdrawiam.