meżczyzna

Cóż za stworzenie opętało moja głowę, ni to człowiek, ni zwierze
Po prostu mężczyzna...
Dziwne to stworzenie, wygląda jak człek, lecz gdy spojrzeć mu w głąb oczu widać dzika bestie.
Zachowanie też dość dziwne czasem nie wiadomo czy dać mu miskę, czy też talerz.
Przepraszam nie mówi wcale, ma wiele wad i zalet.
Przyjaciel piwem się nazywa, kochanka telewizja...
Taki to mi nie znany gatunek stworzeń,
które nieraz już zrobiły na nas niezwykłe wrażenie,
wciąż nie pojmuje...
Bo my te niezwykle delikatne stworzenia wciąż wpadamy w ich sidła,
i jak biedny motyl szarpiemy się uwikłane w sieć pająka.
W pół przeżute, nie strawione zostajemy wyrzucone
jak niedopałek papierosa...
Ile czasu musi minąć by motyl znów mógł się odrodzić,
jak feniks w ciągu życia odradzamy się, nie tylko ciało ale i dusze.
I dla kogo?
Dla bestii które gotów posiąść nasze ciała i umysły?
Hipnotyzują nasze ciała i myśli, swym wzrokiem sprawiają ból i cierpienie jak również szczęście i miłość.
Czemu tak w takim ciele żyje taki mały chłopiec,
Na zewnątrz mur, w środku chłopczyk który nie potrafi znaleźć właściwej drogi w życiu.
Mężczyzna to małe dziecko w wielkim ciele,
żyje lecz nie oddycha,
widzi choć nie patrzy,
słyszy choć nie słucha,
mówi choć nie czuje,
kocha ale nie na zawsze...

(po przemyśleniach na temat życia i moich facetów)

autor

martita

Napisany: 2005-06-14 Dodano: 2005-09-28 15:44:21

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Wrogi Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie