Miał być ślub

Żoną twą miałam być

w śnieżnobiałej sukni

przetykanej srebrną nicią,

w welonie utkanym

z pajęczyny lekkich koronek

i z bukietem błękitnych niezapominajek

w drżących dłoniach.



Mieliśmy stanąć razem

na ślubnym kobiercu,

nasze matki miały płakać,

ojcowie pękać z dumy,

a goście wypełniać

kościół cały po brzegi.



Miał być ksiądz -

starszy miły pan

i organista grający

marsz weselny,

a nasze kroki miały podążać

purpurowym dywanem

w rytm podniosłych dźwięków.



I wesele miało być

z orkiestrą skoczną

jak pasikonik,

tańcem i zabawą,

a na torcie weselnym

miały widnieć nasze inicjały.



Ale ja zduszona

swymi wątpliwościami

uciekłam sprzed ołtarza

i wiele dni płakałam,

i już nigdy szczęścia nie zaznałam.

autor

Demonisia

Napisany: 2007-04-03 Dodano: 2007-04-18 22:13:55

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie