Miała siłę Tornada i...

Miłość- bywała czarodziejem gdy uśmiech malowała na twarzy nawet w deszczowy dzień.

Była jak świt po ciemnej nocy-dawała pierwsze promienie gdy horyzont myśli się chmurzył.

Była jak lampa-gdy oczy nie dostrzegały nawet odrobiny światła,
pozwalała patrzeć sercem..

Była jak tratwa na morzu,
gdy brakowało sił by płynąć przez życie..

Miała siłę tornada gdy trzeba było pokonywać przeszkody a zarazem delikatna jak stokrotka gdy wyzwalała w nas uczucia..

Miłość była przystanią..

Moją przystanią!

Niestety pewnego dnia statek ludzkiej nieodpowiedzialności mi ją zniszczył,
wpłyną w mą przystań z ogromną siłą i zostały jedynie strzępy które zabrało morze..


Teraz nie wyczaruje już uśmiechu..

Nie będzie kolejnym świtem,
po ciemnej nocy wzejdzie kolejny pochmurny dzień..

Zgasła jak gwiazda,
gdy oczy nie widzą w ciemności wtedy gaśnie i serce.

Teraz gdy wpadłem do oceanu życia,
niebo ściemniało,
nadchodzi sztorm..

Lecz tym razem nie uchwycę się tratwy,
bez niej nie doczekam błękitnego nieba..

Jej siła tornada obróciła się przeciwko mnie

-niszczy mój świat który tak długo kolorowałem.

A wiejący wiatr wyrywając kolejno płatki w stokrotce skończył na tym ostatnim o nazwie:
Nie kocha!

autor

Endefis

Napisany: 2011-02-20 Dodano: 2011-02-22 12:16:42

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie