miałam szczęście

Wiosna paczki marzeń rozwija w sercach ludzi
a ja znowu zamyślona stąpam alejkami
zapomnianymi od naszych słów

I dalej iść nie potrafię

ogrody zaczynają rozkwitać ciepłymi barwami

a ja znowu patrzę wstecz

Nie potrafię już z taka nadzieja jak wtedy
budzić się

I nie złapałam pierwszego motyla w dłonie
by wyszeptać swoje marzenia mu

Tylko wiatr moje myśli unosi
ponad chmur piękne obłoki

może te wszystkie słowa
nie dopowiedzenia znajda schron
w Twoich dłoniach

Przecież jesteś gdzieś tam....

Nad lazurem nieba

może nawet teraz
chodź dzieli nas więcej niż kilometry

Dzieli nas brama nieśmiertelności

Ty ja przekroczyłeś

Ale może jednak
nawet teraz
umiesz czytać w moich myślach
jak kiedyś....

a jeśli tak jest
to wiesz....

ze ja nadal próbuje nauczyć się żyć
nie poradnie
próbuje żyć tu bez Ciebie

Choć dwa lata minęły

To wciąż za mało
by ukoić ból

Ja potrzebuje lat tysiące
bo przecież
tak trudno zapomnieć
że miało się szczęście które się nie trafia

Przyjaciela
na którego nigdy nie zasłużyłam
żadnym słowem
żadnym gestem
żadnym najmniejszym uśmiechem

z tęsknotą o Arku przyjacielu który odszedł.

autor

EnigmatycznyDuszek

Napisany: 2008-03-15 Dodano: 2008-08-29 00:33:56

Ten wiersz przeczytano 803 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie