Miażdżysz

Dorocie Pietrowicz

cierpieniem które przygniata jednym uderzeniem
nie mam sił nawet pojękiwać – nieme są me usta
powalasz przykrością druzgoczesz krzyżem
oblewasz potem trwożnej samotności pośród nieprzeniknionych ciemności
doświadczasz piecem utrapienia dawno już nie do zniesienia
docierasz do granic zaufania – przekraczasz ją z impetem

dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ nie zdołałbym
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ zginąłbym
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ zatraciłbym nadzieję
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ istniałbym tylko pośród lęku
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ stałbym się ucieczką przed sobą
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ nie potrafiłbym żyć
dobrze wiesz że pozostawiony sam sobie ‑ porzuciłbym CIEBIE

osładzasz ból Miłością
poszarpane serce leczysz Słowem uzdrowienia
zabierasz wszystko aby dać JEDNO – SIEBIE bez granic
przenikasz obecnością do szpiku kości
niesiesz z czułą delikatnością na rękach obolałego
składasz pod swym krzyżem
cierpisz moim cierpieniem

wyglądając świtu wytchnienia
tłumaczysz ściszonym głosem
że kochasz pomimo
że kochasz ponad
że kochasz jakoby obok
niezależnie od tego
jak wielkim będzie moje
bolesne doświadczenie życia
tłumaczysz że Twa MIŁOŚĆ
jest ponad wszystko
nawet ponad Twą na krzyżu śmierć

przepełniasz mnie sobą dopełniasz me serce
przemieniasz ból w słodycz cierpienia miłości
bo wiesz że mam od Ciebie trudne zadanie
że muszę wciąż na nowo uczyć się kochać
‑ kochać pomimo
‑ kochać niezależnie od
‑ kochać pośród cierpienia
którym z miłością dzielisz się ze mną
które czynisz mą jedyną drogą
które czynisz narzędziem mego uświęcenia
które dajesz w ufności że podejmę jego trud

Rokietnica

autor

Adam Gabriel Grzelązka

Napisany: 2004-08-03 Dodano: 2004-08-23 11:47:25

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie