Michał Lermontow Ballada

Na brzegu skalistym usiadła ślicznotka,
Do chłopca swojego odzywa się słodko:
„Ach przynieś mi chłopcze kochany korale,
Co rano w tym miejscu upadły mi w fale.
Tym czynem pokażesz uczucie mi swe.”
Młodzieńcza krew chłopca burzy się i wre,
Tak afekt helocki zaślepił już go,
Że w kipiel spienioną się spuszcza na dno.

A fale o skały wciąż biją z łoskotem,
Kąsają brzeg skalny, cofają z powrotem,
I bryzgiem perłowym skał granit wciąż roszą,
Aż w końcu chłopaka do brzegu przynoszą.
O, szczęście! On żyje, skalny chwycił złom,
Ma w rękach naszyjnik, lecz oczy mu mgłą
Zachodzą, a nogi niepewnie go niosą,
Ciężkimi kroplami płaczą mokre włosy.

„Kocham, czy nie kocham? Niech twój wyrok znam.
Dla pereł ślicznotki chętnie życie dam.
Na rozkaz rzucony przez ciebie helocie
Znalazłem naszyjnik w głębinie, w tej grocie,
Gdzie pełno korali.” Spojrzał na istotę,
Dla której poświęcić swe życie był gotów.

A ona: „Mój chłopcze kochany i złoty,
Największy mi koral przynieś z tamtej groty!”
Nie wierzył w jej miłość, jednak skoczył on
W kipiele, by koral w nich znaleźć lub zgon.
A fale o skały znów biją z łoskotem,
Kąsają brzeg skalny, cofają z powrotem,
I bryzgiem perłowym skał granit się rosi,
Lecz żadna już fala chłopca nie przynosi.

autor

jastrz

Napisany: 2020-02-16 Dodano: 2020-02-16 01:18:29

Ten wiersz przeczytano 824 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie