Mickiewicza Grób

Ku romantyczności.. przez nią ...

Wśród grodu nad Wisłą powleczonego myślami,
jak Bakczysaraj we dnie z marmurowymi studniami,
powraca On chętnie.
Wśród pierza , zielone ceglaste pakunki
snu żupan , tam królów odwieczne malunki,
powracać On będzie.
W snach, pięknie, w noc wzlotów
aniołów spod nieba,
kochać, i cierpieć- za Niego nam trzeba.
W poranku kajdanach składanych w ofierze,
Panu pasterzu , złożony Król w ziemie.
Kształt tęczy, myślami stworzony
na obraz kolorów,
tu mrok , granit i napis : Ojcowi narodu.
Tu słuchać najdalsze pomruki Litewskie,
pielgrzyma stóp ślady, jak chmury niebieskie.
Na chmurach on będzie.

Jestem ja świata pielgrzymem cielesnym,
jak drzewo sterczące na stoku urwiska ,
targany przyszłości przeszłością złowieszczą,
odnaleźć spokoju w labiryntach czyśćca- ja pragnę.

Grób na połowię świata lawiruję,
pomiędzy jestem a nie ma duszy która czuję,
pomiędzy tu i teraz, a nie ma nic
jako stawało się kiedyś realnym,
nie spłonął materiał , będący łatwopalnym.
Zostało , zostało - ahh jak słońce
tysiącem lat psujący ziemię,
Mickiewicza Grób,
w którym odnalazłem cząstkę siebie

autor

kaznodziej

Napisany: 2011-03-17 Dodano: 2011-03-17 16:55:15

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie