Mieć, choć jeden taki dzień…

Chciałbym mieć, choć jeden taki dzień
W którym patrząc w oczy, dusze bym ujrzał
Jeden, beztroski dzień
By poznać, kim są ci ludzie
Z kim się posilam i z kim rozmawiam, o kim marzę
Z kim toczę na scenie z puchu dance macabre
Wiedzieć, co tak naprawdę myślisz..

W otoczce z konwenansów, wyrachowani naukami przodków mordercy prawdy
Wyuczeni dobrych manier, udający siebie w otulinie bezpiecznych zagrań
Powiedziałbym ci, co o tobie myślę, ale
Nie wypada, to nie ładnie, nie przystoi
I co powiedzą ludzie, co o mnie pomyślisz, jak mnie odbierzesz
Przechodniu w nieznanym mieście..

To nad wyraz śmieszne, ze ludzie wciąż spoglądają do luster
Szukając harmonii, piękna i tego, czego chce
Otoczenie
Duszą ofiary naturalnego doboru

Gdy widzę grupę wyrwana ze schematu, wielbiąca naturę lub
Swe dziecięce ego, co robię?
Taniec w błocie? To nie dla mnie…
Debata wolnomyślicielska? Ktoś mnie wyśmieje…
Chwila szczerości? Mogę cię zranić…
Normatywne postępki są dopuszczalne
A tam za ścianą wstydu czeka wolność

Chce patrzeć w twoje szmaragdowe oczy, niczym na trawie z jedwabiu
Spoglądać w przepojone ciepłem niebo myśli twych
Czuć ich czar w wymiarze słów Kocham cię…
A dźwięk ich niczym nutki serafinów wygrywane na lirze ekstazy
Oddające czułość swych następców- czynów szalonej miłości
Przejście przez drzwi to pójście na łatwiznę
Rozbicie ściany, pozbyciem się wstydu,
lecz nie tylko
To ścieżką odwagi i zrozumienia, kim tak naprawdę
Jest człowiek

autor

ekumene

Dodano: 2009-02-04 12:31:58

Ten wiersz przeczytano 688 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie