Miecz

Najpierw miecz pozbawił mnie nóg
- pewnie dlatego ześlizguję się ze schodów
nie wiadomo dokąd prowadzących,
by natychmiast powrócić do nocnych marzeń...
potem odebrał mi ręce,
tak jedną po drugiej,
by już więcej się nie wznosiły i nie opadały,
by nie wędrowały po ścieżkach zmęczonych skroni...
gdy ostrze przeszyło brzuch
zgięłam się wpół
- dziwne uczucie prostego człowieka...
przyszedł czas i na głowę,
choć w złej kolejności czekała
na zbyt szybkie i stanowczo okrutne cięcie!

Z ironią uśmiechu pospieszył dzień powszedni,
powoli sklejając fragmenty ludzkiej istoty...

...gdy niby całość już złożył,
choć wszystko na wspak,
na ziemi pozostał już tylko mały ślad...
to po sercu z tysiącem sztyletów w sobie,
które nie zasłużyło na jedno cięcie...
i które na ziemi już pozostanie...

Każde działanie w naszym życiu ma jakiś cel...nawet jeśli go teraz nie dostrzegamy...i może nie dostrzeżemy nigdy...

autor

anamnezis

Napisany: 2007-11-20 Dodano: 2007-11-20 18:31:34

Ten wiersz przeczytano 642 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie