Miejska dżungla

Zagubiony w miasta dżungli
tułam się w wieżowców cieniu
wśród tysięcy innych istot
nie wie nikt o mym istnieniu

W wartkim nurcie ulic miasta
zatłoczonych aut falami
na zakolach delt-skrzyżowań
ryczą wściekle motorami

By się przedrzeć przez lawinę
grożą z pasją klaksonami
wszystko co na drodze stoi
rozjeżdżając kół gumami

Rwące katarakty maszyn
zabryzgane spalin pianą
są na ciele mego miasta
świateł smugą krwawą raną

Rozgwieżdżone nad nim niebo
w szklanych domach się odbija
dzwon na ratuszowej wieży
mówi że nam życie mija

Dzienny moloch spać się kładzie
układając się w poduchy
zmrok przygasza słońca blaski
budząc miasta nocne duchy

Snują się w zaułkach cienie
czarnych typów i zbrodniarzy
dziwek, gejów i zboczeńców
licząc że się coś przydarzy

Złudna pomoc mundurowych
zgarnia spod latarni panie
oczekując z utęsknieniem
kiedy nowy dzień nastanie

autor

Gregcem

Napisany: 2014-09-13 Dodano: 2014-09-13 13:13:56

Ten wiersz przeczytano 1382 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie