MIEJSKI WIECZÓR
W las gęsty cieni, coraz dłuższych
wchodzę
Błądząc po ulicach w szarej melancholii,
Kiedy czerwień spływa dotykając dachów;
Czarne skrzydła zmierzchu siecią ponad
komin.
W okna ich tajemne jak fiolety zorzy
Patrzę półwygasłe zaplątane w kamień,
Gdy powieka oku dostęp światła zamknie
Zostawiając domom żal i smutek w twarzy.
Milknie tętent kopyt heliosowych koni...
W trakt gwiaździstych błoni, gdzieś z
wysoka ponad,
Gdzie dosięga gołąb, płynie przez
firmament
Pieśń Selene cicha... Uśmiech srebrzy
miasto.
autor
wodnik2
Dodano: 2008-07-03 15:58:00
Ten wiersz przeczytano 952 razy
Oddanych głosów: 20
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Jestem pod dużym wrażeniem Twojego wieczoru stworzyłeś
malowniczy obraz hmmmmmm dodając najwspanialszy motyw
jakim są mity...z uśmiechem:)
ładnie namalowany wieczór... melancholijny, ubrany w
ciekawe metafory :)
Zaglądam do Ciebie bo jestem Wodnikiem - wiersz ładny,
nastrój super,
ładne delikatne pióro, moc metafor - ładnie doprawdy,
wart przeczytania.
Piękny bardzo nastrojowy wiersz, klimat zbudowany na
ciekawych metaforach, aż czuć dotyk melancholii, a
ostatnia zwrotka najbogatsza w ciekawe porównania.
wiersz tworzy piekny klimat sennej melancholi...az
dech mi zaparlo..w upalny dzien mozna zatesknic za tak
pieknym wieczorem