Milczenie

Po ziemi stąpam jak nakazał mi Bóg
Nie zabijam,nie kradnę,choć czasem trzymam w ręce nóż
Mam ochotę przekroczyć nienawiści próg
Ostrzem śmiertelnym przemówić,by na tym świecie chociaż na chwilę dobro mogło być
Lecz sama znów kaleczę się,pozostawiając pusty krzyk
Echo pustym dziwiękiem odbija się
I znów milczenie,milniecze ogarnia mnie
I znów nie zostawiam dla was miejsc
Jestem tu,jestem sama
Jestem tu i bez niczyjej pomocy rozkładam skrzydła
Wzlatuję wysoko,porzucam wasz świat
Odnajduję na nowo blask slońca,dotyk wiatru i coś czego nigdy nie znałam,smak dzikiej wolności
Odrzucam pustą przysięgę miłości,zapominam o strachu i smutku
Teraz docieram do miejsc,gdzie człowiem,człowiekiem staje się,a nie oplutym psem
Milczenie,milczenie zabija mnie
Słowa stają się nierealne i nigdy nie będę musiała już mówić dlaczego wybrałam tą drogę,a nie ciebie
Znów milcznie,milczenie ogarnia mnie
Milczenie jak trucizna obezwładnia mnie

autor

Mrówka_13

Dodano: 2007-04-17 18:04:53

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie