Miłość do Natury
Urocza i młoda dziewczyna
Idzie leśną polaną kwiatami usłaną
Widok zniewalający i olśniewający
Natura rozjaśniała się na niej
Jak słońce promieniste...
Swój cudowny zapach z wiatrem niesie
Serce dziewczyny pełne wdzięczności
Oczy zwierciadłem jej duszy
To takie proste i wzruszające
Że tak zawsze być musi...
Ona wie dobrze, co jest wartością natury
Naszyjnik z kwiatów spleciony
Jak naszyjnik z brylantów - dokładniej
kopii
Ludzie swój wygląd jak sroki zdobią
Ona oddała, to co natura daje...
Na zdrowie i radość życia
Zdjęła kwiat z szyj i położyła na piasku
By go w ten sposób zwrócić matce Ziemi
Zachowa we wdzięcznej pamięci dzień
W którym komplementy zbierała...
Kwiat zwiędnie, stanie się nawozem i użyźni
ziemię
Wróci do obiegu w przyrodzie i tak być musi
Dopóki ludzie z całego świata - potrafią
kochać.
Helena Grącka
Komentarze (4)
Ciekawy wiersz, przyjemnie się czyta,
Wszystko w przyrodzie ma swój początek i koniec.
Ciepło pozdrawiam :)
Człowiek jest częścią natury, a kwiaty
polne są piękniejsze od brylantów.
Miłego dnia.
dla mnie to alegoria - "ofiarowanie się" w imię
miłości? jakby :)
miłość do natury- może po prostu wystarczy ją
szanować?