Miłość do osobnika

Otulona zrozumieniem,
Ciepłem, ukojeniem,
Patrzę na Ciebie moimi oczyma,
W których ukryta łza się ciągle trzyma.

Miłości miałam w życiu tak wiele,
I to jest moje szczęście największe,
Bo wiem że kręci się na moim niebie,
Nic jej nie zmieni i nic w niej nie pęknie.

Szczęśliwa jestem to wiem,
Gdy po zmaganiach,
Czuję tę miłość,
Gdy z rana zaspana,
Otwieram oczy i z niemym zdumieniem,
Widzę mych bliskich nad moim leżeniem.

Więc szukam tego co nazwę spełnieniem,
Gdy nad mym łóżkiem ze szczerą miłością,
Oczy ogromne będą spoglądać,
Nad moja radością i moim cierpieniem.

I o to chodzi, by gdzieś w tym swoim życiu,
Zrozumieć kogoś i dać się zrozumieć,
Nie kryć się za czymś, czego jest bez liku,
Kompleksów, bólu przez to i uniku.

Nie ma w tym sensu i celu zarazem,
To co być mogło na zawsze zamknięte,
Tylko Cię kocham mój ty osobniku,
i to jest teraz dla mnie niepojęte.

To tylko dla mnie bo ta miłość moja,
Nie w tym kim jesteś teraz jest złożona,
Lecz tego, którego pamiętam i takim Cię chciałam,
Choć nie do końca przecież zaufałam,
ale mogłam.,.

autor

iwona721226

Napisany: 2017-03-13 Dodano: 2017-03-13 22:41:46

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie