Miłość nierozbudzona

Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama.(Pnp 2, 7)

Ta, najpiękniejsza, w zamku śpi, królewna co przed wielu laty
zasnęła, i już tysiąc dni, nikt nie śmie wtargnąć do komnaty.

Nikt nie śmie wejść by szeptem stóp nie spłoszyć snu z królewny powiek,
Bo śpiącej cichym słowem „wstań” nie może zbudzić zwykły człowiek.

By snu błogiego nastał kres, by światło zmiotło mroku cienie,
z podniebnej góry musi zejść ten z wielkim sercem - oblubieniec.

Ten z wielkim sercem – właśnie ten, co przed tysiącem dni w noc jasną
zostawił Piękną w jednej z wież i tam pozwolił błogo zasnąć.

I właśnie dzisiaj nadszedł czas by zszedł na ziemię dusz zegarmistrz,
by pocałunkiem, teraz, już, królewnę śpiącą móc nakarmić.

Po schodach wchodzi, mija próg, i jeszcze jeden, i korytarz,
i cicho skrzypi zawias drzwi, i klamka jeszcze ciszej zgrzyta.

Na łożu Piękna błogo śpi, do łoża cicho on podchodzi,
za chwilę zdmuchnie z powiek sen, otworzy oczy jak czarodziej.

Wtem sowa co pełniła straż machnęła skrzydłem bezszelestnie:
- Zaklinam cię, nie obudź jej, aż sama twoje imię westchnie!

Młodzieniec w górę podniósł wzrok - A zatem – piękna niech śpi smacznie,
aż w końcu zacznie o mnie śnić, aż śnić o przebudzeniu zacznie.

autor

confessio

Napisany: 2019-06-24 Dodano: 2019-06-27 11:46:05

Ten wiersz przeczytano 678 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie