Miłość od pierwszego wejrzenia

Była jesień, pomarańczowe liście spadały
Im na głowy
A Oni nie mogli przerwać rozmowy
Siedzieli na ławce w parku, za ręce się trzymając
Nie licząc czasu i czoła mu stawiając
Zakochali się tak po prostu i od pierwszego wejrzenia
On był tak podekscytowany, że nie mógł wymówić
jej imienia
Ona się nie gniewała, nawet się z tego śmiała
Trzymając go za rękę jeszcze raz mu powiedziała
Że go kocha i chce z nim być, że bez niego nie ma po co żyć
on uśmiechnął się i przyciągnął ją do siebie
Obydwoje czuli się jak w niebie
Zaczęli rozmawiać o swoim życiu
O tym co było, będzie i co trzymają w ukryciu
Nie mogli oderwać od siebie wzroku
Ona ciągle siedziała przy jego boku
On w końcu się odważył i ją pocałował
I delikatnie wtulając się w nią swoją głowę schował
Przytuliła go i znów mu powiedziała,
Że bez niego żyć by nie chciała
W końcu nadeszło rozstanie
Oj, to było ciężkie pożegnanie
Ona płakała i nie chciała go wypuścić
A on ze smutną miną jej rękę puścił
Odszedł, lecz następnego dnia znów się spotkali
I tak codziennie, do śmierci, póki Im anieli nie zagrali

autor

Weronika :)

Napisany: 2009-08-26 Dodano: 2009-09-06 08:39:15

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie