Miłość, przyjaciółka Rozpaczy

Przychodzi nieproszona. Zostaje na długo. I ciężko jej odejść

Nie pyta,
Czy chcesz ją w swe progi przyjąć.
Nie słucha gdy prosisz by wyszła
I Cię zostawiła.
Odporna na niebieskie łzy bólu.
Odporna na krwawiące mysli,
Cierpienia lawina.

Nieproszona,
Przyjaciółka niesprawiedliwej Rozpaczy.
Wróg ludzkiego Szczęścia.
Złośliwa.
Żerująca na smutku naszych serc,
Żywiąca się nieszczęściem,
Bólu chciwa.

Miłość nieodwzajemniona,
Jak kat chce wszystko zniszczyć.
Uwikłana w nigdy nie zrozumiane
Zagadki.
I my, nieporadni na jej moc,
Marzymy by nas wydostać z tej nieszczęść
Klatki.

Odchodzi
Zbyt późno by było dobrze,
Zbyt późno by wszystko naprawić,
Zalane łzami lice,
Zostawia noże w sercu.
Zostawia ciernie w umyśle
I trwałe ślady w psychice.

Kocham.

autor

iskierka_nadziei

Napisany: 2005-11-30 Dodano: 2005-11-30 14:22:41

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie