Miłość twa

Miłość twa, jak jagoda sama w usta płynie...
Do wieśniaczki /C, Norwid/
Wiosna zewsząd idzie, zima schodzi pod ziemię.
W malinowym chruśniaku echo po dziewczynie
Pyta o to samo: czemu brak cię przy mnie?

Czemu dom jest pusty, nie ma w nim szczebiotu,
Który opromienia, każdy kąt i okno.
Nie ma twego cienia, jeno koło płotu
Nagie siostry – brzozy, dniem i nocą mokną,

Popłakują za tobą, jak ja po kryjomu.
Wiosna. Ciągną klucze gęsi i klany bocianie,
Wracaj razem z nimi – twe serce tu w domu,
Który teraz bez niego jest pustym mieszkaniem.

Nie ma ciebie w nocy, ciepłego oddechu,
W którym miód i balsam na me serce spływa.
Nie ma ciepła oczu, nie ma też uśmiechu,
Oazy dla duszy, w której wypoczywam.

Wiosna. Słowiki pod wieczór śpiewają w duecie.
Sikorki się droczą i wabią na przemian.
A my nadal samotni na tym Bożym świecie,
Zagubiona w przestrzeni para dwojga Ziemian.

Przyjedź! - zanim tarnina zakwitnie na biało.
Całuj! – mocno, gorąco, namiętnie.
Podaj! - chleb i sól na stół - swoje ciało.
Kochaj mnie! - zwyczajnie i odświętnie.

autor

Weno

Napisany: 2015-04-08 Dodano: 2015-04-08 18:21:28

Ten wiersz przeczytano 756 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie