Miłość (z góry) przegrana

Małgosi dedykuję...

Kogóż winić, sądzić, skazać,
Iż tak w życiu biegną rzeczy,
Że ktoś rodzi się zbyt wcześnie
Lub zbyt późno? Czyż nie przeczy
To zasadzie szans tych samych
Dla każdego na tym świecie?!

Dlaczegóż to kwiat miłości
Kwitnąć może raz, jedyny,
Aby Bóg mu błogosławił?
Bo raz drugi-bez przyczyny-
Na śmierć w mękach jest skazany
Jak morderca własnych dzieci...

Czemuż Ktoś uczucie sieje,
Wody, słońca nie żałuje.
Ale tylko, gdy plon wzejdzie,
Z korzeniami go ruguje
Swym zakazem serca nasze
Bezpłodnymi znowu czyniąc?

Miłosierny Bóg Miłości
Tylko marzyć nam zezwala
O miłości drugiej z rzędu-
Choć ta umysł nam zniewala
Krzycząc w niemej bezsilności,
Co nam w strzępy targa serce!

Nie nam, ludziom, wejść w dysputę
Z wolą Stwórcy, który gani
Za uczucie pomyślane,
Aby łączyć - a nie ranić.
Schylmy tedy głowy przed Nim
I wyszepczmy cicho: „Amen”...

autor

vonBranch

Napisany: 2009-03-22 Dodano: 2010-06-14 15:05:58

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie