Z miłości do Bieszczadów

wierszyk turystyczny, póki nogi niosą... wędruję :)

Hej bracie – buku strzelisty,
hej siostro – połonina zielona,
dzisiaj idę z wami się spotkać,
waszego widoku spragniona.

Poszukamy znajomych śladów,
dawnych wzruszeń blasków i cieni,
chcę zostawić znów cząstkę serca,
na kochanej bieszczadzkiej ziemi.

Na szczyt wejdę, usiądę zmęczona,
wsłucham się w wiatru granie,
spojrzę w niebo rozanielona,
blisko ciebie będę mój Panie.

Oddaję wam siebie co roku,
wkrótce chyba nic nie zostanie,
dnia pewnego ktoś znajdzie serce,
pulsujące w dzikim łopianie.

Siostro, bracie i Panie w niebiosach
my jesteśmy jedną rodziną,
nasza miłość będzie przez wieki
każdej wiosny zakwitać tarniną.

Kiedyś przyjdzie wędrówek kres
i ucichnie duszy śpiewanie,
pozostanie tęsknota i żal
i świadomość, że to – pożegnanie.

Póki co – chwila trwa – tu i teraz,
dzięki czujnym bieszczadzkim aniołom,
wznieśmy toast za mnie i za Was,
żeby wiersz ten zakończyć wesoło.

;)

październik 2012

autor

Renata Sz-Z

Napisany: 2012-10-02 Dodano: 2019-10-04 11:32:43

Ten wiersz przeczytano 1796 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie