O MIŁOŚCI WIERZBY

Taka tam bajeczka mojego autorstwa :)

Wracam od wierzby płaczącej,
co stoi na pobliskiej polanie;
Pozbywaliśmy się myśli dręczącej,
że samotność na zawsze z nami ostanie;

Wierzba ta lepiej znała życie,
lat na tym świecie przeżyła wiele;
Toteż rozmawiałem z nią bardzo skrycie,
jak przyjaciel z przyjacielem;

Sama na polanie stała,
żadnych drzew przy niej nie było;
Jednak uczucia dobrze znała,
wszak kiedyś dla miłości jej serce biło;

Zdarzyło się to, gdy była jeszcze młodą -
wiatr nasionko do niej przyniósł
i po krótkim podlaniu deszczową wodą,
kwiat wspaniały z niego wyrósł;

Narcyz był tym pięknym kwiatem,
co go szczęście wierzbie przywiało;
Stał się dla niej całym światem,
a to uczucie się odwzajemniało;

I tak we wzajemnej czułości trwali
przez jeden rok długi;
Wiele razem burz przetrwali,
lecz w końcu łez polały się strugi;

Nad polanę wichura zawitała
i parę kochanków rozłączyła;
Zdradziecko narcyz porwała,
wierzbę w rozpaczy pogrążyła;

Nigdy już później nie zobaczyła
obiektu swego upodobania;
W samotności dalej żyła,
aż do dnia naszego spotkania;

Słuchałem jej niezwykle wzruszony -
w końcu nie obce mi takie życie;
Też kiedyś miłością byłem uwiedziony,
ale potem samotne prowadziłem bycie;

Dobrze bardzo rozumieliśmy siebie,
lecz nadszedł czas na pożegnanie;
Ciemność już zapanowała na niebie
i nam obu zanosiło sie na spanie;

Tak więc pożegnawszy wierzbę serdecznie
do domu mego się udałem;
Późno już było bezsprzecznie,
jednakże zostawiać jej nie chciałem;

Drzewa też uczucia mają,
o czym wszyscy teraz wiecie;
Też wzajemnie się kochają,
ale w swoim własnym świecie;

Nieco bez weny przyszło, ale czasami tak bywa :)

autor

Mynyx

Napisany: 2004-08-06 Dodano: 2004-08-12 16:00:44

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie