Mimo że boli...

wiersz dedykuje przyjaciółce

przyklękam gdy pozornie małym gestem
twój gniew wzbudzę
źle ułożony ręcznik
czy brak papieru intymnego użytku
i ciągła obawa że popełnię błąd

destabilizacja neuronów

jąkam się gdy warczysz
nawet pisk drzwi mrozi krew
nie jesteś Bogiem
a boje się nawet skłamać

dorastam w przekonaniu
że mózg to ostania rzecz jaką mi dano
upokorzenie i wieczne poniżania
to domena rodzicieli
bez wykształcenia

to z miłości

wsadzam tępy drut do żyły
szukając ukojenia

dobrze ze to sen-mara

jedynie ciepły
dotyk
i bliskość ciała mojej miłości
kolejny raz sprowadza mnie

do naszego nieba



u boku Rubinsteina

autor

*Matijas*

Napisany: 2009-04-22 Dodano: 2009-04-22 17:00:22

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie