miniaturka...

"przechadzam sie
alejami westchnień

Pelny nadzieii i lekki niczym motyle

Rzeczywiście miniaturka...ale jaka piękna!

Przydałyby się każdemu takie drzwi....Świetny tekst!!!

Może zapomnienie o ranach to dobry sposób. Ja o swoich
chce pamiętać. Przyzwyczajam się do nich. "Co mnie nie
zabije to mnie wzmocni". I każda rana którą noszę w
sobie i do której się przyzwyczaiłem "chroni mnie"
przed tym że ktoś może zadać ją jeszcze raz. Ale
wiersz piękny ;-)

zapomnienie...klujace rany, oby jaknajszybciej byly
zapomniane... // lekki i zwiewny pomimo zadajacego
bolu// pozdr.