minione...

Gniew!
jak płonąca lawa
pożera mnie od wewnątrz,
spustoszenie czyniąc,
naiwność swoją przeklinam,
ale i czczę ją wspomnieniami,

Z furia karty minionych dni rozrywam
a potem jak puzzle układam,
nie mam spokoju,
nie mam ciszy,
chcę krzyczeć i milczeć,

zamknę oczy
a wszystko umrze,
i w dłoniach swoich
łzy gorzkie trzymać będę,
ochrzczę nimi swój nowy pomnik,
by pamiętać...

autor

Caym

Napisany: 2010-08-10 Dodano: 2010-08-12 12:15:48

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie