Mirów

Przyjaciołom...

Ostatniej nocy na mirowskiej skale,
Przełykam prawdę, która serce smuci.
Chcąc się pożegnać, zanim się oddalę,
Oglądam miejsce, które już nie wróci:

Płonące ostrze nad lasem zachodzi
Kryjąc szkarłatem trzy trakty i drzewa.
Po pięciu latach odejść stąd potrzeba –
Pięcioro w górze nowe stawia drogi.

Tyle gwiazd widzę, ile nigdy przedtem.
Tyle tęsknoty, tyle różnych wspomnień,
Ile przynosi wiatr swym zimnym szeptem –
Zgasł już za lasem flambergowy płomień.

Ostatniej nocy na mirowskiej skale
Rozstać się przyszło z dumnymi zamkami.
Żegnam krainę i żegnam się z Wami
Szepcąc wiatrowi: mój Mirowie – Vale !

autor

Leprechaun

Napisany: 2006-08-26 Dodano: 2006-09-17 18:44:55

Ten wiersz przeczytano 818 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie