Mknąc

Gdzieś na krańcach nazwanego
kolaps rośnie, huczy, tętni,
a ja pędzę weń bez lęku
wciąż zachłanniej, wciąż namiętniej,

aż gdzie bóstwa niepojęte
warzą strawę jak narkotyk.
Umarł czas, zginęła przestrzeń,
świata nie ma. Został dotyk.

Niebo się rozwarło z jękiem,
runął orkan w gwiazd tysiące –
dwa żywioły połączone
w żywioł jeden, w jeden koncert,

w unisono spazmatyczne
drżące nasyconym głodem.
------------------------------------
Już odpływa w tkliwą senność
słodki rydwan Twoich bioder.

autor

ajs

Dodano: 2006-02-14 11:30:24

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie