Mlecznobiała wróżka.

Mlecznobiała wróżka nie poddała się od razu-
rozpłaszczyła palce na barwnym witrażu
i patrząc się na mnie czarowała ciarki
głos nalewając jak wodę do szklanki
z pluskiem i srebrem i bąbelkami.

Póki usnęłam tkwiła na schodach
w różanym mroku, pod tymi gwiazdami
i wszytskie zabawki, co nagle ożyły
płakały słodkimi jak woda łzami

łzami słodkimi jak wata cukrowa
łzami słodkimi jak nieśmiała wiosna
łzami słodkimi jak baletnica
ta młoda, ta nowa, ta najszczuplejsza.

Póki usnęłam, ciągle jaśniała
całkiem jak srebro, jak porcelana
jak najjaśniejsza faza księżyca
w nadzieji patrząc w pusty korytarz.

Do domu wpuścił ją pluszowy misio
a wraz z nim lalka o oczach- guzikach
i skąpana w świetle zbudzonych żarówek
ogrzała się w złotym blasku kominka.

Później zamieszkała w starym zegarze
wśród kurzu, spokoju, ciepła i marzeń
rano słuchając cichego radia
czując woń grzybów, tostów i masła

Całkiem się do niej przyzwyczaiłam.

autor

Sorsha

Dodano: 2007-05-03 21:25:13

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie