Mleko do kawy, papierosy do życia

Wolność...

Jęzor życia rozwija się w nieznane.
W pustkę.
W samotność.
Ale za to koniec z układaniem każdego dnia,
każdego weekendu,
każdej sekundy pod jego dyktando.
Koniec z zadręczaniem się dlaczego on nie chce,
chociaż powtarza, że chce.
Bez tego też można żyć...
Można, skoro żyłam tyle lat.

Pierwsza niedziela bez niego.
Po pierwszej sobocie bez niego.

Jest złocistopomarańczowe, niedzielne popołudnie.
a ja marnując swój własny czas, czuję się jak złodziejka.

autor

Sara_Miodzio

Dodano: 2010-03-15 12:36:37

Ten wiersz przeczytano 598 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie