Młodzieńcza miłość - roz. XXXIII

Witam Was kochani i serdecznie pozdrawiam, życząc udanego popołudnia. Bardzo dziękuję za sympatyczne komentarze i poniekąd, życiowe porady. Chciałam tylko oznajmić, że nie siedzę na okrągło w domu i wbrew temu co Niektórzy mi sugerowali - wychodzę do ludzi. To tyle, jeśli chodzi o wczoraj, a teraz zapraszam na następny rozdział mojego opowiadania, na który Te Osoby co czytają, nieźle się naczekały.


Rozdział XXXIII


W miłej atmosferze upływały dni spędzane z Anią i Jackiem, a tym bardziej, że był to czas niezwykły – okres Bożego Narodzenia. Chociaż święta już minęły, ale pozostało oczekiwanie na Sylwestra i Nowy Rok - Ela miała cichą nadzieję, że okaże się lepszy od poprzedniego. Czas szybko mijał, a dni spędzane w tak uroczym towarzystwie, przypadły Eli do serca tak, że aż nie dopuszczała myśli o rychłym powrocie do kraju. Niestety, takie były realia i póki co, trzeba było im się podporządkować. Sylwestra spędzili w domowych pieleszach, ale za to miło i radośnie, a i w Nowy Rok weszli pełni wiary, nadziei i miłości. Zbliżał się czas powrotu i choćby z tego powodu, każde z nich nie tryskało już entuzjazmem, jak miało to zastosowanie podczas świąt i całym tym czasie, w którym nikt z nich nie zawracał sobie tym głowy. Pozostały ostatnie dwa dni do wyjazdu, w których to Ania zadecydowała, że pojedzie wraz z mamą. W ten sposób będzie spokojna, że mama bezpiecznie dotarła a poza tym przedłuży się czas, który jeszcze spędzą razem. Miała też ochotę odwiedzić parę osób, w rodzinnym kraju. Obie były zadowolone z takiego obrotu sprawy, aczkolwiek Jacek niekoniecznie. Obiecała mu, że szybko wróci i znowu będą razem. I nadszedł dzień wyjazdu, który notabene do najszczęśliwszych raczej nie należał. Każdemu z całej trójki popłynęła niejedna łezka, ale pocieszali się nawzajem i ratowali i tak już niewesołą atmosferę. Anię i jej mamę czekała długa podróż, tym bardziej że nie samolotem, a długodystansowym autokarem. Kiedy sobie pomyślały, ile to godzin jazdy je czeka, robiło im się słabo na samą myśl – niestety, trzeba było pokonać te setki kilometrów i nie było na to rady. Kiedy już odjeżdżały z przystanku, Jacek niechętnie machał ręką na pożegnanie, a z oczu kapały mu łzy. Takie chwile do najweselszych nie należały, ale Elżbieta znała znacznie gorsze momenty, swojego nieciekawego i na wskroś smutnego życia. Kiedy wyjechały z miasta, Ani również popłynęły łzy – już tęsknota, wzięła górę. Pocieszała się jednak tym, że jeszcze trochę czasu spędzi z mamą, a i za tydzień który szybko zleci, będzie już z powrotem i tym razem samolotem. Jechały i jechały i końca nie było widać – najbardziej w tym wszystkim cierpiały nogi, których niestety nie można było wyprostować a i cała reszta ciała, również była w opłakanym stanie. Obie z Anią dużo rozmawiały, trochę czytały a i rozwiązywały krzyżówki – wszystko dla zabicia czasu. Kiedy znużyły się już tym czytaniem i wszystkim co było można zabić tę nudę, postanowiły trochę się zdrzemnąć. Jak się później okazało, drzemka zamieniła się w głęboki sen a kiedy się obudziły, były już na terenie Polski – daleko jeszcze od miejsca zamieszkania, ale już w kraju. Kiedy zobaczyły te ojczyste widoki, wszystkie bolączki zniknęły, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Z godziny na godzinę zbliżały się do celu. Pozostała ostatnia godzina jazdy, tej niezmiernie męczącej podróży. Kiedy autokar zajechał na jakże znany dworzec autobusowy, były po prostu szczęśliwe. W tym momencie, nic nie było ważniejszego jak to że wreszcie dojechały. Kiedy już wysiadły, prawie równocześnie powiedziały coś, co je bardzo rozbawiło – nigdy więcej. Oczywiście miały na myśli jazdę autokarem – od tej chwili, tylko i wyłącznie samolot. Gdy dotarły już do domu i choć były bardzo, ale to bardzo zmęczone, niestety trzeba było pójść po zakupy. W lodówce nie było nic, nawet światła. Coś tam niby przywiozły, ale to za mało, żeby zaspokoić wszystkie potrzeby począwszy od produktów spożywczych, poprzez owoce, warzywa i nabiał, poprzez kosmetykę itp. sprawunki. Było już późne popołudnie kiedy wróciły z zakupów, objuczone niczym dwugarbne wielbłądy. Nastawiły wodę na herbatę i w trakcie przygotowywania posiłku, prawie że zasnęły na stojąco. Jeszcze tylko mała chwila i jedzonko będzie gotowe, a wtedy, już im wszystko jedno.

autor

Isia05

Napisany: 2017-01-26 Dodano: 2017-01-26 12:01:01

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie