Modlitwa

Czemu łza w mym oku taka mała,
Czemu rzeka już się z oczu nie leje,
Czemu serce pęknięte wciąż stuka,
A przeznaczenie szyderczo się śmieje?

Czemu usta ściśnięte w milczeniu,
Choć z głębi się krzyk wydobywa?
Jak można wciąż pełznąć do przodu,
Gdy sens życia się w nicość rozmywa?

Jak trudno jest wciąż się podnosić;
I ciągnąć swój bagaż od nowa.
Nie wiedziałam, że będzie tak ciężko,
że taka będzie nasza rozmowa.

Ale nie myśl, że mam żal do Ciebie,
Że próbuję się skarżyć - broń Boże.
Proszę tylko o siłę wytrwania,
O nadzieję, że to komuś pomoże.

autor

Beata Trzeciak

Napisany: 2009-06-06 Dodano: 2009-06-07 21:56:18

Ten wiersz przeczytano 1310 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie