Modlitwa

Ojcze nasz, któryś jesteś w niebie.
Nie pozostawiaj mnie o suchym chlebie.
Niech Twoja miłość litościwa,
sprawi bym była zapobiegliwa.
Patrzę w chmury zapamiętale
ale wiem doskonale.
Życie jest jak walka cicha.
Kto się zagubi ten za wcześnie zdycha.


Święć się imię Twoje
i przez ziemskie znoje
ocal tych poszarpanych, zmęczonych i zapomnianych.
Którzy w smutnych zagonach ogrodu Twego
nie potrafią odnaleźć siebie samego.


Bądź wola Twoja.
Jako w niebie tak i na ziemi.
Zostańmy ocaleni.
Od bezduszności, chłodu codzienności.
Pustych spojrzeń na bliźniego.
Od patrzenia jak przez szybę na bezdomnego.


Chleba naszego powszedniego,
daj nam dzisiaj.
Ale błagam by w szale zarabiania,
nie zmieniła postrzegania.
Kruchości dnia każdego.
Potrzeb serc bliskich.
Oddania się w całości
mojej jedynej miłości.


I odpuść nam nasze winy,
jako i my odpuszczamy
naszym winowajcom.
Mordercom i zdrajcom,
złodziejom sumienia,
niosącym cierpienia.
I przyznam szczerze Panie,
nie wiem czy jestem w stanie
na takie wybaczanie.
Dać i zasłużyć.
Czekam na potępienie.


Nie wódź nas na pokuszenie,
ale zbaw nas od złego.
I nie szukaj winnego naszej ułomności.
Bo stworzeni na Twoje podobieństwo
skazani jesteśmy na męczeństwo.

autor

ikar712

Napisany: 2010-10-10 Dodano: 2018-10-07 10:11:58

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie