Modlitwa do urojeń

Bo kiedy oczy me przyćmiewają urojenia...

Moje boginie, moje władczynie
Wy, które nadajecie życiu memu barwy
Dajcie mi jeszcze chwilę radości
Podarujcie wieniec marzeń nieograniczonych

Moje najdroższe, jedyne, prawdziwe
Uśmiechnijcie się do mnie raz jeszcze
Wyciągnijcie ku mnie swe dłonie złociste
Oplećcie wstęgami kojących złudzeń

Tak bardzo mi brak was w życiu mym
Byłyście nawet gdy brakowało sił
Nie odchodziłyście wraz z wiarą ulotną
Trwałyście wciąż u mego boku

Urojenia! Me Królowe!
Szczęście me ucika już za wami
Świat realny chce mordować
Wszystkie barwy swe utracił

Urojenia! Proszę szczerze
Rady dać nie mogę wszystkim
Prawdziwości ja nie ufam
Wróćcie do mnie! Pragnę tego!

Urojenia! Zabierzcie mnie z rzeczywistości!
O nic więcej nie chcę prosić
Chcę znów mieć was w swojej głowie
Z wami żyć umiałam w zgodzie!

... łatwiej jest mi odnaleźć siebie w tym świecie

autor

Pusty Krzyk

Napisany: 2006-10-18 Dodano: 2006-10-18 22:28:01

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie