mój cień

Nasze życie nie jest wolne od cieni, bywa, że żyjemy w
jego smudze, ale też zdarza się z niej wyjść.
Bardzo ciekawie poprowadzony, dobry, smutnawy wiersz.
Miłego piątku życzę, Halinko :)

Ach, to Ty Alinko:) Jak miło Cię widzieć i czytać:)

Dziękuję bardzo, też zrobiłam kilka zdjęc(bardzo
udanych:) memu cieniowi:)

Zrobiłam Cieniowi fotografię.
Teraz, gdy zechce znikać, musi przejść przez kadr. Co
sobie myśli - niekiedy wiem, przecież już dawno
próbuję się z nim dogadać.
Pozdrowienia, Halinko.

przeczytałam i poczułam smutek...
pozdrawiam dla równowagi z uśmiechem:))

Ty mnie Stasiu nie przepraszaj, bo ja uwielbiam takie
opowieści, wiesz, że czytuję od wielu lat, regularnie,
Nieznany Swiat, choc ostatnio, po smierci Rymuszki
nieco sie popsuł:(

Cień, cieniowi nierówny - to fakt niezaprzeczalny. Na
temat cienia można dyskutować, wywody prowadzić,
bardzo ciekawe i szerokie. Czasem cień jest jedynym
Twoim towarzyszem, czujesz się mniej samotnie, gdy
idzie razem z Tobą:)Czasem, gdy sporzec na niego
metaforycznie moze nas drażnic i przeszkadzać. Ja
lubię swój cien, często mi znika.
Bardzo interesujące to co piszesz, ze nie ma dostępu
zewnętrzny świat - to jest przeciez prawdziwe.

Cień cieniowi nierówny
Przybyliśmy podobno na naszą planetę, w transporcie
jakiejś komety, meteoroidy albo asteroidy.
To się nazywa - Panspermia.
Jesteśmy cieniem w ciągu krótkiego życia.
posiadamy kosmiczne pochodzenie. Cień pojawia się i
znika, przeobraża się w pył kosmiczny.
Kolegą cienia jest pamięć po biologicznym obiekcie.

Zamykam z trzaskiem całą trwałość
Cień wspina się po szczeblach
wariackiej pułapki.
Znów nie ma dostępu zewnętrzny świat, by stworzyć, co
było lata świetlne temu.
Możliwa jest przynależność do innej grupy.
Człowiek-cień. Humanoid.

Halinko, przepraszam za ten wywód.
Oto fragment mojej opowieści, W której przeplata się
cień ze wszystkim co mnie otacza.

Dobranoc.

jastrzu drogi, niezwykle mnie urzekło Twoje
opowiadanie o cieniach, zwłaszcza określenie, że cień
płowieje - cudnie prawdziwe.

Dziękuję Wam bardzo za czytanie i komentarze:)

Bardzo smutno, póki co bez żadnej nadziei....Ciekawe
metafory -plaża i zmarznięte stopy płaskiego
cienia...Pozdrawiam :)

Ciekawie, ale puenta nieco zasmuca...
Miłego wieczoru :) B.G.

Na plaży bywam bardzo rzadko, ale lubię spacerować
nocą po ulicy. Patrzeć, jak mój cień rośnie w miarę,
jak oddalam się od latarni, a jednocześnie jak
płowieje. Później, pomiędzy latarniami mam dwa cienie.
Jeden wydłuża się i płowieje, drugi skraca się i jest
coraz ciemniejszy. I znów tylko jeden. I znowu dwa...
i tak przez całą ulicę.

Smutna ta pewność. Jakoś tak ostatnio coraz bardziej
smutniej, tylko hieny wyszły na żer...
Pozdrawiam i dużo zdrowia.

Bardzo smutna puenta mz
Pozdrawiam

Ładny choć wieje smutkiem...
Pozdrawiam serdecznie :)