MÓJ HONOR

Honor to dla żołnierza rzecz święta
Chociaż dla wielu ludzi niepojęta
Trudno im pojąć – jak można żyć?
Aby odważnym i szlachetnym być.

Dla mnie jest sprawą niepojętą
Obrzucić ludzi błotem, a samą być świętą
Bo problem tkwi – wiadomo gdzie
Ale najczęściej prawdy są dwie.

Jest prawda moja i tego drugiego
Jeśli znasz obie – zabaw się w sędziego
Lecz bądź bezstronną, no i sprawiedliwą
Ślepą jak Temida, a nie popędliwą.

Jeśli serce daleko i do rodziny się rwie
Zawsze stronę najbliższych, nawet bez racji weźmie.
Trzeba stron wysłuchać – problemowi sprostać
Aby wydając osąd – idiotą nie zostać!

Nie można zwymyślać od świń bezkarnie
Myśląc, że świnia potem do serca Cię przygarnie
Kiedyś pojedynek załatwiłby sprawę – ale dziś bieda
Kobiety na pojedynek wyzwać się nie da.

Kobieta ta perły rzuciła w błoto, a potem był lament.
Lecz mój honor – nie perła - lecz błyszczący diament.
Diament piękny, szlachetny i twardy jak stal
Mając taki honor – dumnie patrzę w dal.

autor

czar45

Napisany: 2017-04-04 Dodano: 2017-06-07 20:11:14

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie