Mój ojciec i kary

Mój ojciec nie mógł żyć bez zajęcia.
Mawiał - po to ma dwie ręce
i jeden tyłek, by wiadoma była proporcja.

Raczej nie rozkładał jej prawidłowo.
Mało kiedy siedział. A kiedy już siedział,
to nie bezczynnie, ale po to, by planować
następną, niezbędną pracę.
Pracoholik bez pragnienia,
by było inaczej.

Oczy jak samozapłon.
Paliły mu się
łącznie z wypalanym papierosem
do roboty i przy robocie.
Swoich inteligentnych
ośmiu godzin też bynajmniej
nie odfajczał.
Nie potrafił niczego spartaczyć.

Zapowiadało się, że czeka mnie spartańskie
wychowanie – lecz jak tylko zaczęłam
chodzić do szkoły, szybko przekonałam się,
że zostawi moje sprawy w moich rękach…
i to było wszystko. Nic więcej.
Ufał, że dam sobie radę.
I ten jego swoisty luz w sprawie,
sprawił, że stałam się
aż nie do wiary - sama z siebie - bardziej przejęta.

Ojciec miał niebieskie oczy
skore do śmiechu najszczerszego pod słońcem.
Nawet, gdyby rozpruły się chmury,
moglibyśmy je zszywać nicią porozumienia.

Kiedyś wezwali go do szkoły.
Była uwaga w dzienniczku i sprawa wyglądała poważnie,
a w sprawach lekkiego kalibru zwykle fatygowała się mama.
Już sam fakt, że tym razem szedł ojciec,
podnosił przewinienie w randze….
Przyszedł. Widziałam z daleka jak wita się z nauczycielką.
Smukły, przystojny, elegancki.
Rozmowa trwała, a ja umierałam ze strachu.
Cóż, zawracanie tyłka wiecznie zajętemu rodzicowi,
sama uznałam, że zasługuje na karę, gdy tymczasem…
Pogawędka trwała w najlepsze, w tonie wydawałoby się
całkiem przyjemnym. Ba, gesty wskazywały
na rodzaj rozbawienia, na koniec były uśmiechy i uprzejmości.
Kto by pomyślał... Kto zrozumie dorosłych?

Wtedy ze szkoły wracałam z ojcem.
Spoglądał na mnie, jak gdyby nigdy nic.
Bez urazy, nijakiej pretensji, zgorszenia w głosie.
Dziwne. Kary też nie wymierzył. Żadnej.
Miał przecież powód, a sprawy nie drążył.
Tak. Mój ojciec był ojcem
w innym, jakby nierzeczywistym wymiarze.

Może uznał, że samo czekanie na karę,
jest już wystarczającą karą?

Żałuję, że w porę nie spytałam
- w porę, kiedy jeszcze tak wiele pamiętał...

autor

marcepani

Napisany: 2019-07-15 Dodano: 2019-07-15 16:40:31

Ten wiersz przeczytano 1045 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie