Mój piesek Pomek

Pomeranian to piesek który kocha tylko swojego opiekuna.

Mój Pomek jest słodki
To piesek jest mój
Nie jakiś lis dziki
Wiewiórka czy zbój.

Bo kiedy się łasi
I liże bez przerwy
To jemu przenigdy
Nie puszczają nerwy.

I skacze i prosi
Okręca się w pół
To tak jak ten jeżyk
Wiewiórka mój mój.

A kiedy zaleziesz
Pomkowi za skórę
Obszczeka odgoni
Ma taką naturę.

A gdy coś mu powiesz
Nie bardzo miłego
To pyszczek odsunie
I widzisz brwi jego.

Ściągnięte w zadumie
A oczy świdrują
Poszukaj se koleś
Głupszego w rozumie.

Bo nie jest to facet
A piękna dziewczynka
Zastukaj gdy pupcię
Ma mytą kruszynka.

A gdy ją umęczy
Zabawa wszelaka
Zasypia na kości
Lub wręcz na stojaka.

Bo oczy otworzy
Gdy tylko zaszurasz
I znowu w zabawę
Z piłeczką się uda.

I cieszyć się będzie
I biec w szczyty schody
I czekać aż zniesiesz
do jej samochodu.

A jak by Ci przyszło
Do głowy pogłaskać
To lepiej się walnij
Przyrządem do ciasta.

Nie jest mój choć w rodzine dlatego dwuznaczność.

autor

tarnawargorzkowski

Napisany: 2020-09-19 Dodano: 2020-09-19 08:02:37

Ten wiersz przeczytano 2539 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie