Mój świat...

Z mego lęku i starchu

uszyłam swój świat.

Pełen czerni,granatu,

pełen smutnych dał.

Zasnęłam w eterze,

nie obudzę już.

Żyję,a nie wierzę,

łatwiej wziąść nóż,

nie ucieknę od tego,

to już we mnie tkwi.

Nie mam nic innego,prócz zamkniętych drzwi.

Przedemną ludzie bliscy,wciąż tak obcy mi.

Tak święci jak wszyscy,nie tak jak ja,źli.

Jestem tylko cieniem,

który nie chce być.

Marzeniem,wspomieniem

co nie umie żyć.

Chowam się znowu tam,

gdzie bezpiecznie mi.

Tylko to już znam,

to wciąż mi się śni!!

.....dla tych,którzy czują się tak jak ja i mnie rozumieją....

autor

pozytywnaWibracja

Dodano: 2006-05-22 16:14:22

Ten wiersz przeczytano 354 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie