Mój Tata kończy dziś 40 lat...

Najjaśniej na niebie, gdy świta...
Słońce z Księżycem w chodzące
w zakręt- ach jak czule się wita.
Przeciąga się kot ospały na piecu,
mruczy rozkosznie porankiem...
Pewnie dostanie ciepłe mleko,
w swoją ulubioną filiżankę....

Pachną wonne wiązanki suszonych
letnich kwiatów, zbożowej kawy
rozbudza smak. A widok za oknem
nie byle, jaki tak jasny jak jasny z rana świat...
Tu żaden półmrok ni mgła, nie straszy,
nie przytłacza. Tak jesienią wygląda wieś-
gdzie urodził się mój Tata...

Teraz jest całkiem inaczej...
Minęło 41 lat...Nie wita tu się
Słońce i z pieca kot też znikł...
Jak znikły młode lata, jak odszedł
jasny świt. I nikt nie wróci Tacie
tych najpiękniejszych młodych dni.

Lecz nie warto żałować, tego, co minęło,
Warto powspominać mając nowe
doświadczenia. Warto usiąść we własnym domu
z nowym przywitać się Słońcem i pomyśleć
chwilkę, zatrzymać zmęczone oczy na niebie.
Pobłądzić w przeszłości i z uśmiechem na
ustach powiedzieć: tak chciałem zatrzymać
obrazy z przeszłości, lecz człowiek
nieuchronnie dąży do pełnoletności...
Wieku średniego, ech...lecz tak daleko mi do starości!

autor

ZIULA

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2005-09-19 19:36:48

Ten wiersz przeczytano 1068 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie