Mój testament śpiącego cover remix

Wiele z was, także ludzi spoza beja czyta i utożsamia podmiot z autorem. A pewne osoby myślą, że personalnie dla nich. Stąd chyba przestanę pisać o Miłości.

"Mój testament śpiącego cover remix".
01.07.2017r. sobota 14:08:00

Mój testament śpiącego *


* Utwór autorstwa Mirona Białoszewskiego, który urodził się w dniu 30 czerwca 1922 roku w Warszawie, a zmarł w dniu 17 czerwca 1983 roku także w Warszawie. Był polskim poetą, prozaikiem, dramatopisarzem, a także aktorem teatralnym. W czasie okupacji w latach 1942-1944 prowadził wraz z Stanisławem Swenem Czachorowskim konspiracyjny Teatr Swena. Miron należał do tzw. pokolenia "Współczesności". W 1955 roku wraz z Lechem Emfazy Stefańskim oraz z Bogusławem Choińskim założył tzw. "Teatr na Tarczyńskiej". Tam to wystawiał cztery swoje programy sceniczne, które zawierały m.in. sztuki Wiwisekcja I Osmędeusze. W tychże inspiracjach brał udział także on sam, właśnie jako aktor. Występował wraz z Ludmiłą Murawską. Jego debiut był w krakowskim "Życiu Literackim" w 1955 roku. Było to w ramach prapremiery pięciu poetów obok wierszy m.in. Herberta. Pierwszy tom wierszy jego autorstwa ukazał się w 1956 roku. Później to wydał tomy poetyckie takie jak: "Rachunek Zachciankowy" w 1959 roku, "Mylne wzruszenia" w 1961 roku, a także "Było i było" w 1965 roku.



Poniżej wiersz oryginalny, a poniżej oryginału mój, moja inspirowana oryginałem przeróbka. Mam nadzieję, że śp. Miron Białoszewski mi wybaczy.


ciemny negatyw pokoju
z którego wypadła
jedna dzienna rzeźba
mój negatyw
ze mną
wysypanym w różne kąty
ta pusta moja małżowina
pomnik na łóżku
ach gdyby tak parę wieńców bibułowych
garnków
głogów
i parasoli pod mżeniem nocy
jeszcze ileś razy
pozlepiam swoje kredy
gipsy
w coraz to gorsze formy i ślimaki
a w końcu naprawdę
wylecę ze skorupy
więc naprawdę
pamiętajcie
parasol


Moja wersja

Ciemny negatyw serca spokoju,
Z którego wypada Miłość,
Która rzeźbi się
W tymże moim negatywie
I wraz ze mną
Wyrusza w Twe oddalone strony.
Cicho z Twej strony, pusta ma małżowina
Sam leżę, utulony w samotność na łóżku
Och, ach, jakby tak byłaś tuż obok.
Dałbym Ci to, co zalega we wnętrzu mych garnków
I nieco głogów, a pod stopy rzucałbym płatki róż.
Samotność pozostaje w mżeniu nocy
I nie wiem ile jeszcze razy
Pozlewam swe łzy
Tuląc li tylko samotność.
Jestem w coraz to gorszej formie
I ślimaczę się tak naprawdę,
A może ślinię
I wnet znów wyrwą mnie ze skorupy
Nowe fascynacje,
Jednak pamiętaj
Tylko Ciebie chcę mieć w sercu.

Serdecznie dziękuję i zapraszam ponownie.

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-07-01 Dodano: 2017-07-04 09:41:22

Ten wiersz przeczytano 2702 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie