Mój własny anio-diabeł

Wśród wierszy, w których piękne są tylko tytuły,
między linijkami bzdurnych frazesów
ukrył się diabeł
(wszyscy wiemy, że tkwi w szczegółach).

Nie był ani duży, ani okazały.
W niebie ukradli mu ogon i rogi.
Na metalowym druciku przyczepili aureolkę
(na skrzydełka materiałów już niestety zabrakło).

Siedzi śmieszny diabeł między ‘kocham cię’ i ‘wróć’.
Widełkami dźgając w martwe słowa,
chce im wrócić życie
(co w zasadzie jest absurdem, bo życie to rzecz Boża).

Gapi się spode łba
mały śmieszy anio-diabeł.
Przez wieki skałowaciał.
Nikt się go nie boi.

Siedzi w Twojej poezji
(czekając wciąż okazji by się z niej wydostać).
Palcem dłubie w metaforze.
Myśli na papierze mąci.

Potem wiersz taki ‘nie bardzo’,
może na ‘aby – aby’
(patrzysz tylko na to
gniewnie kręcąc głową).

A trzeba tak niewiele.
W zasadzie tylko jednego.
Daj swemu anio-diabłowi
nakaz eksmisji
i stań się poetą!!!

autor

julie_king

Dodano: 2007-03-30 01:19:25

Ten wiersz przeczytano 823 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Wesoły Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie