Moja Bajka

Moja Bajka

Moja Bajka.
Gdy Ty przychodzisz jak rzecz od niechcenia
Myśl moja krąży wśród zapomnienia,
Że żyje jeszcze i żyć chce mocno,
I dar swój przeżyć mocno owocno,
To jak z partyjnych zebrań stwierdzenie,
Więc dalej brnę w swe zapomnienie,
A serce rwie się nadal okrutnie,
Co tak neguję, im bardziej butnie,
Tym bardziej wielka jest ma tęsknota,
Do dni gdy rankiem tak od niechcenia,
Życie wciąż w bajkę się nam przemienia,
Gdy pragniesz mocno i tak namiętnie,
Gdy wszystko Tobie brzmi tak przepięknie,
Gdy wszystko proste i do zdobycia,
Gdy delikatność to nie przeszkoda,
Lecz to zaleta nie niewygoda,
I chyba problem tkwi w tym że życie,
Oparte jest często na wielkim kicie,
Że ta wygoda i stabilności,
Nudę i szablon w tym życiu gości,
Że pogodzenie z losem i bytem,
Sprawia że żyję zbyt wielkim kitem,
I tak ja tęsknię nie wiedzieć po co,
Gdy myślę o zmianie me ręce się pocą,
Me serce zbite i obolałe,
Bije mi w piersi jak oszalałe,
I ta nadzieja we mnie się pali,
Że siła miłości te mury rozwali,
Teraz zaś w cieple swego płomienia,
Czekam i szukam tego olśnienia.

autor

iwona721226

Napisany: 2015-01-11 Dodano: 2015-01-11 19:51:28

Ten wiersz przeczytano 1010 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie