MOJA GÓRA

Irku mój dom jest na stoku tej góry, tam spędzaliśmy
wakacje pod namiotem, tam kochaliśmy pierwsze
dziewczyny - jak jej nie uwielbiać, ona jest mną a ja
jestem częścią jej historii.

Wszystkiego dobrego po Świętach przed następnym
weekendem.

AAnanke, masz rację słyszy się więcej bo rzadsze
powietrze i nikt nie przeszkadza w odsłuchu, kompletna
cisza, słyszy się bicie własnego serca.
Kiedyś chodziłem w pojedynkę, teraz już się boję, bo
pojawiły się wilki i niedźwiedzie.

Pozdrawiam z Sowiogórskich antypodów i zapraszam na
odnowienie znajomości.

Wielu ma podobne tęsk oty, nieliczni tak je potrafią
ubrać:)

Górę Sowią dzieckiem widziałam, tak ma moc!jest dużo
miłości, szacunku, wspomnień, tęsknoty i...prawdy w
nienagannych rymach abba. W górach człowiek słyszy
więcej., Gratuluję wiersza

Nureczko jesteś czwartą z Beja która postawiła nogę na
"mojej" górze, liczę bo Was wszystkich opodatkuję ha
ha, a "Orła" znam, pracowała tam kiedyś moja żona jako
kelnerka. "Lekiem na całe zło" - piszesz, czyli lekarz
z trzeciej strofy jak widzisz to nie przypadek.

Wszystkiego dobrego, zapraszam ponownie bo poprawia
się obsługa w iście zastraszającym tempie.

Michale tylko ja jestem na etapie Twojej mamy, masz
jeszcze czas żeby tu zajrzeć, tylko trzeba a priori
uznać że tu jest pięknie i niepowtarzalnie. Nie mogę
ja, to chociaż Wy zobaczcie te kawałki nie skażonej
jeszcze natury.
Życzę mamie powrotu do zdrowia, wiara czyni cuda.

Mariolo obiecaj jak się podkurujesz, zajrzysz na moją
górkę, już rozpalam ognisko. Jakby co wwiozę Cię
terenówką, tylko to już nie taka atrakcja, krok po
kroku oddychasz pięknem, kolorami, widokiem zwierząt,
dotykiem chmur.

Pozdrawiam życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Jesteś szczęśliwcem, skoro masz swoją górę. Byłam w
Sowich dwa lata temu. Mieszkaliśmy tydzień u podnóża
Gór Sowich w schronisku "Orzeł". Cudnie - tak, jak
piszesz.
Góry są lekiem na całe zło...
Pozdrawiam :)

W tym roku byłem na wakacjach w Alpach. Prawdopodobnie
były to moje ostatnie wakacje w górach. Stan zdrowia
mamy tak się pogorszył, że już chyba - do jej śmierci
- nie będę mógł nigdzie wyjechać. A za jakieś 10-15
lat ja już nie będę miał sił. Rozumiem zatem Twój żal.

W tym roku kupiłam sobie wspaniałe buty do górskich
wędrówek - jak nigdy miałam wszystko, czego trzeba, by
zdobywać góry :) i co? Wysiadł mi kręgosłup :) - eh -
góry - chciałoby się na nie nie tylko patrzeć.
Pozdrawiam :)

Moniko cofniesz się 1,5 mld wstecz i zobaczysz w
wyobraźni - wulkany, lodowce, dinozaury i co
najważniejsze nie będzie ludzi - nie będą truć.

Pozdrawiam poświątecznie i zapraszam w najstarsze góry
w Europie, wyglądają prozaicznie prosto.

W Górach Sowich jeszcze nie byłam. Mam nadzieję, że
będzie mi dane pochodzić.
Urokliwy wiersz.
Pozdrawiam Grzegorzu :)

Elu bo to jest moja Księżniczka, Królowa, zawsze mnie
tam woła, tylko nikt oprócz mnie nie słyszy tego
głosu. Chodzę własnymi trasami, wiem gdzie są paśniki,
gdzie grzyby, gdzie maliny czy jagody, gdzie jakie
widoki. Pełna wolność - ja i natura.

Pozdrawiam Elżbieto już wypoczętą i odnowioną.

Uwielbiam górskie klimaty,
choć mieszkam daleko od nich.
Grzegorzu napisałeś wiersz jak do swojej księżniczki.
Podziwiam i pozdrawiam świątecznie.

Marysiu to nie są Himalaje czy nawet Tatry, lecz
skromne piesze górki, 2 godziny do góry i na dół.
Bez lin, czekanów, haków, zatrzasków, tylko dobre buty
i humor.

Wszystkiego dobrego na resztki Świąt Marysiu.