Moja mała ojczyzna

Złote staliwo płynęło do kadzi

Był czas, ze parapety okienne pyłem obrastały
Tak było każdego dnia, nieprzerwanie
Chodziło się ulicą w dzień , jak w gęstwinie nocy
Wszędzie, dookoła brudny pył, element grozy

Na odległość rzucenia kamienia, w malej oddali
Buchały żarem gardziele, w nich ogień się palił
Języki ognia rozświetlały ulice, daleko niósł się płomień
Tam przy martenach, były rodziców dłonie

Gdy noce niebo czarne, piece buchały świetlną magią
Poeta się zachwycał, Śląsk musiał swój kark nagiąć
To stalowni serce biło, staliwne złoto do kadzi płynęło
Zachwycało to widowisko, tęczowe iskry, dziś, nie ma , ubyło

Pracował młot, wykuwał łańcucha ogniwa
Stawały stalowe mosty, wieże, oręż kuto
Znikły z krajobrazu marteny,
wielkie piece, dziś już ich nie ma
Pył pochował się po lasach, przed nami lepsze jutro

Czyste niebo, milion gwiazd bym w dłoniach ścisnął
Na mój Śląsk spadł zielony ostrza płomień
Nie ma kowadeł, młotów, w ciężkiej pracy, jęki
Zieleni i kwiatów pełno, jak ręką sięgnąć widok piękny

Okno parapet lśni, w nim słońca promień
Kładę na nim swe spracowane dłonie
Tyle zmian wokół pięknych nastąpiło
Moja miłość do mej małej ojczyzny, miłością płonie

Autor:slonzok ? knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-07-14 Dodano: 2012-07-17 06:41:38

Ten wiersz przeczytano 689 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie