Moja nadzieja

Dopóki jest nadzieja Dopóty jest człowiek

Chociaż wszystko wokół temu przeczy
Choć czasem jestem smutny i stoję w ukryciu
Jest wieczna, choć jedna na tym świecie
Rzecz, która trzyma mnie przy życiu

Chociaż wszyscy wokoło mi mówią
Że nic już nie da się poprawić
Jak drzazga w palcu tkwi w moich myślach
By lepsze jutro mi objawić

Choć nie raz padam tracąc siły
Potykam się o własne nogi
Ona pozwala mi się podnieść
Nie rezygnować z własnej drogi

Choć miłość gaśnie jak zapałka
A wiara w rozpacz się zamienia
Ona mi świeci jak iskierka
Pozwala żyć i mieć marzenia

Z nią rano budzę się szczęśliwy
Za dnia ktoś chce ją okaleczyć
Wieczorem poraniona zaśnie
Świtem znów ją próbuję leczyć

Ktoś powie, że się oszukuję
Ktoś, że NADZIEJA matką głupich
A dla mnie świeci jak Ta gwiazda
Wieczna latarnia nocy długich

Tak czasem trudno otworzyć rano oczy z nadzieją w sercu. Jednak jeżeli choćby się tli świeca nadziei to zawsze można od jej płomienia odpalić swiecę miłosci i wiary. Nie traćcie nadziei...

autor

Santiago

Napisany: 2006-07-07 Dodano: 2006-08-08 09:09:58

Ten wiersz przeczytano 724 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie