Moja nauczycielka. Wspomnienia.

Wspaniała nauczycielka. W mroźną zimę dzieci szkolne nocowały u niej, jak u matki.

Pani już jest w klasie. Mile wita dzieci.
Lista obecności, sprawdza, potem liczy.
Na tablicy data i temat: paprocie.
Ręka z kredą szybko biega po tablicy.

Wszystkie dzieci wzięły się za rysowanie.
Zaraz pod tematem powstają paprocie.
Opuściłam głowę, płyną łzy, siorbanie.
Nie miałam zeszytu i byłam w kłopocie.

Pierwszy raz po śmierci mamy jestem w szkole.
Wszystkie dzieci patrzą na mnie z ciekawością.
Chciała bym się zapaść, nawet umrzeć wolę.
Pani się przybliża i mówi z czułością.

- Przyjdziesz jutro z mamą- cicho powiedziała.
To jest czwarta klasa, dzieci mają wszystko.
Wstyd i wielka rozpacz w duszy mi szalała.
Koleżanka wstaje, mówi o mnie wszystko.

- Proszę pani, ona nie ma już mamusi.
Co się stało dziecko?- Mama jej umarła...
Płyną łzy po twarzy, rozpacz w gardle dusi.
Głaszcze mnie po głowie. Dłonią nos otarłam.

Pani niesie zeszyt, by pisać z tablicy,
do tego ołówek, obsadkę drewnianą.
Rysuję paprocie: orlicę, nerecznicę.
Taką ją pamiętam, dobrą i kochaną.

Wielkie poświęcenie i o dzieci troska.
Nigdy nie zapomnę rysunków paproci.
Dziękuję jej za to.To pani Turkowska.
Za to wielkie serce Bóg niebem zapłaci.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-03-25 Dodano: 2020-03-25 03:51:07

Ten wiersz przeczytano 8035 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Szkoła Okazje Dzień Nauczyciela

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie