moja Nefretete

Nie było mi łatwo pozbierać się w sobie,
po tym jak raniła Twoja obojętność.
Prosiłem niebiosa o szczęśliwy koniec,
tego, co tak bardzo mnie kiedyś urzekło.

Zmieniałem się co dzień, by stawać się lepszym,
zbliżając się prawie do słów: doskonałość,
lecz Twoje milczenie i wymowne gesty,
sprawiały, że potem już nic się nie chciało.

Do życia wracałem przez piaski pustyni,
wiatr sypał je w oczy, zalepiał mi usta,
nadzieje...tak czule żegnałem się z nimi,
złudzenia dręczyły jak odbicia w lustrach.

Z myślami walczyłem do samego końca,
jakbym walkę podjął ze śmiertelnym grzechem,
Ty byłaś boginią mego Nieba, Słońca,
nie chciałaś mnie wcale...moja Nefretete.

autor

return

Napisany: 2008-09-05 Dodano: 2008-09-05 12:22:24

Ten wiersz przeczytano 676 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie